مدح و شهادت امام محمد باقر علیه‌السلام
کـسی کـه بـود شـکـافــنـدۀ تـمـام عـلـوم هزار حیف که از زهر کینه شد مسموم ســر تـو بــاد ســلامت ایــا رســول الله وصِّی پـنجـم تو کـشـته شد ولی مظلـوم گهی به زخم زبان قلب حضرتش خستند گهی به خانه اش از کینه خصم برد هجوم بـسان مـادر و آبــاء رنـج دیـدۀ خـویـش همیشه بود زحقّ و حقوق خود محـروم به غـربت عـلـی و خـانـدان او سـوگـنـد امـام ما ز جـهـان رفـت با دلی مغـمـوم هماره قـصّۀ مـظلـومی اش بخاک بقـیـع بود ز غـربت قــبـرش برای ما معـلـوم زدردهــای نـهــانـی کـه بـود در دل او کسـی نـداشـت خـبـر غـیر خـالـق قـیّـوم حیات او همه با درد و رنج و غصّه گذشت که بود ظلم به اولاد مصطفــی مـرسوم نه طاقت است زبان را به وصف غم هایش نه قدرت است قـلم را که تا کند مـرقوم بـگـو به امّـت اسـلام، این سخـن (میثم) به مرگ حضرت باقـر یتیم گشت علوم |